“Heb uw naaste lief als uzelf.”
Uit Jakob Lorber, De Geestelijke Zon, deel 2
Dit gebod handelt over de naastenliefde. Er wordt gezegd dat we onze naaste dienen lief te hebben als onszelf. Maar eigenliefde is toch een ondeugd, hoe kan dit dan de basis zijn voor de naastenliefde? De natuurlijke eigenliefde is geen ondeugd, alleen de buitensporige eigenliefde. De natuurlijke eigenliefde is gelijk aan het eigen leven. Het is normaal dit te hebben. Het gaat er dus om het verschil tussen de gerechtvaardigde en de ongerechtvaardigde eigenliefde te zien.
Gerechtvaardigd is de eigenliefde als ze naar de dingen van de wereld geen groter verlangen heeft dan haar door de juiste maatstaf van de goddelijke ordening is toebedeeld. Deze maatstaf werd in het 7de, 9de en 10de gebod voldoende aangegeven. Verlangt de eigenliefde meer dan deze maatstaf aangeeft, dan overschrijdt ze de vastgestelde grenzen van de goddelijke ordening en dat moet bij de eerste overtreding reeds als zonde worden beschouwd. Volgens deze maatstaf moet dus ook de naastenliefde worden ingedeeld. Als iemand namelijk een broeder of een zuster boven deze maatstaf uit liefheeft, dan begaat hij met zijn broeder of zuster afgoderij en maakt hem of haar daardoor niet beter maar slechter. Oorspronkelijk bestonden er geen koningen, ieder volk had een zuiver theocratische wet. Pas na verloop van tijd werden er mensen uitgekozen wegens hun uitzonderlijke talenten en zij werden daarom door hun naasten bovenmatig geliefd, wat zich uiteindelijk ook tegen het volk keerde dat onder tirannie terechtkwam.
De naaste liefhebben als zichzelf wil dus zeggen: zijn naaste in de goddelijke ordening liefhebben, dus volgens de rechtvaardige maatstaf die door God oorspronkelijk aan ieder mens werd toebedeeld.
Er bestaan twee soorten overdrijvingen: teveel eigenliefde (men zuigt de anderen leeg) of teveel naastenliefde (men bederft de anderen). Als een man zijn vrouw overdreven liefheeft, dan zal hij haar bederven. Zij wordt ijdel, hoogmoedig en daardoor zogenaamd behaagziek. De man zal handen te kort komen om aan alle verlangens van zijn vrouw te kunnen voldoen.
Waaruit bestaat de eigenlijk, ware naastenliefde?
Uit de parabel van de barmhartige Samaritaan leiden we af dat de weldoener en de noodlijder in de eerste plaats elkaars naasten zijn.
‘Zegent hen die u vervloeken en doet goed aan uw vijanden!’
‘Wat jullie ook maar voor één van deze armen aan goeds doen in Mijn naam, dat hebben jullie voor Mij gedaan.”
“Wanneer jullie een gastmaal bereiden, nodig dan niet degenen uit die het jullie weer met een gastmaal kunnen vergelden. Daarvoor zullen jullie geen loon in de hemel ontvangen, want dat heb je op aarde reeds gekregen. Maar nodig behoeftige, kreupele, gebrekkige, dus in ieder opzicht arme mensen uit, die het jullie niet kunnen vergelden, dan zullen jullie het loon in de hemel ontvangen. Zo leen eveneens jullie geld uit aan hen die het jullie niet kunnen teruggeven, dan zul je daarmee woekeren voor de hemel. Lenen jullie echter je geld aan hen die het jullie met rente kunnen terugbetalen, dan hebben jullie je loon al ontvangen. Wanneer jullie aalmoezen geven, doe dat in stilte en laat de rechterhand niet weten wat de linker doet. En jullie Vader in de hemel die het verborgene ziet, zal jullie daarvoor zegenen en belonen in de hemel!”
De eerste graad van naastenliefde blijft dus altijd die tussen welgestelde en arme mensen, tussen sterke en zwakke mensen en staat in dezelfde verhouding als die tussen ouders en kinderen. Want de Heer vereenzelvigt zich als de allernaaste bij voorkeur met de armen, de zwakken en de kinderen. Daarom moeten de armen voor de rijken de naasten zijn, waar deze rijken naartoe moeten gaan als ze nader tot de Heer willen komen, want de rijken kunnen zich onmogelijk als de naasten van de Heer beschouwen.
Jullie weten dat met enkel theoretische kennis en geloof nergens iets tot stand komt. Zonder praktische oefening heeft men niets aan alle theorie. De daadwerkelijk uitoefening van hetgeen men heeft geleerd en wat men weet, dat is de hoofdzaak!
